حیران

با دستهای باران از روی سبزه زاران
میشست گرد اندوه تا گل دهد گلستان
دستی به باغ می برد بر شاخه درختان
تا جان دهد دوباره بر تکه چوب بی جان
ز انوار عشق و رحمت در کارگاه دنیا
ز الطاف خویش میساخت ازخاک خشک بستان
ما در لطافت او در درک لا یزال و دروسعت کمالش
حیران شدیم و عطشان با بوسه های باران

امشب

یک حدیث از عشق امشب گفته شد
ماجرایی از محبت خوانده شد
یک حکایت از دو چشم بی قرار
یک روایت رفت از گیسوی یار
ساقی از می امشبم سیراب کرد
چشم هایم را به مستی باز کرد
دوش دانستم به مستی ساز شد
نغمه هایی که برت آواز شد

افروخته

با می ، رخش افروخته آن طره هایش ریخته

                                                          در صورتش دیدم تورا ای عالمی را سوخته

بر کعبه چشمان او هر مسلمی محرم شده

                                                          دنیا به گردش آمده چون ذکر او آموخته

از مستی آن شرب ناب جانم به جانش دوخته

                                                          سر را کجا قربان کنم دردش به دل آمیخته

در قبله بودم با خدا گفتم چه سان پیدا شوی

                                                          گفتا که آتش زن بیا با عشق ای افروخته