امید

گر ز حال من دل خسته ی بیمار بپرسید
دل داده آن سرو قدم کو به نسیمی بخرامید
گفتم که دوا نیست مرا رحم کن ای دوست
گفتا که به دار است هر آن سر که خروشید
گفتم که به جانم غم عشق دگری نیست
گفتا که به شیدایی تو رنگ زمینیست
گفتم که شود صبح دمی عشق بیاید
گفتا که به بپا خیز و نشو خالی از امید

عاشقانه

چشم بارون زده دیشب
به هوای تو نخوابید
دل افسون شده ی من
غیر تو هیچی نپرسید
وقتی تو بودی کنارم
می پریدم تا تو ابرا
رفتیو رفته از اینجا
انگاری صد ساله خورشید
من یه شاعر ، تو بهانم
تویی شعر عاشقانه ام
شعری که میشه نوشتش
با یه دنیا شور و اممید
کاش تو این بغض شبونه
توی این دنیا بمونه
غم دوریت باز کنارم
تا بشه یک کمی خوابید
حسن ناظم ۹۷/۹/۱۰

تجربه ها جدال ها

هوای عشقت ، به سرم
نگاه توست ، در نظرم
ببین که آواره شدم
کوی به کو ، در سفرم
بده نجاتم ای صنم
اسیر و در بند تنم
بگو چگونه پر زنم
که سر به جنت بزنم
رانده مرا ، گناه من
تو می شوی پناهم
پس از همه جدال ها
تو می شوی گواهم
به سان عشق اولین
که در ازل ، شناختم
به عشق میرسم به تو
زمانه بی خود شدنم