سر بی قرار من ، تو

به قمار عشق من، تو
سر بی قرار من ، تو
همه سایه ها فریبند
همه سایه سار من ، تو
نگران ناز لیلی 
سر اواره مجنون
سر من کسی ندارد
همه سر بهانه ام ، تو
سر اینکه گشت شیدا
به دو جام وصل عارف
من ازین هوا که مستم
می و پیمانه ی من ، تو
دگران خبر ندارند
ز نوای ساز مطرب
منه با خبر سمائی
مرکز طواف من ، تو

فنا

گفت فنا می شوی
گفتمش از عشق تو
گفت چه سان یافتی
رمز فنا و بقا

گفت ، خریدار من
گفتمش ای دل ربا
اخر این قصه را
کی تو بگویی به ما

آنچه که خود داده ای
حال طلب می کنی
من به طلب مانده ام
کاش بخواهی مرا

رمز خدایی شدن
رفتن و فانی شدن
کاش بخواند تو را
تا که نمانی بجا

به سر دار شدم

چونکه دلدار تو بودی
به سر دار شدم
در پی عشق تو بودم
با تو بیدار شدم
گفت ساقی می و مطلب
به تمامت دادم
گفتم از انچه تو دادیست
گرفتار شدم
صبر ایوب ندارم
که به وصلت برسم
من اسیر چشم آن
مطرب خممار شدم
اربعینی بگذشت
از غم هجران فریاد
نرسیدم به تو و
باز به تکرار شدم

طواف دائم

و من آنم که به شوقت
سر مجنون دارم
و تو آنی که به لب
شهد عسل گون داری

من به تکرار بگویم
که تو را میخواهم
تو به بازار نیایی
که هزار عاشق دلخون داری

تو بگو بر چه مدار است
به گرد تو طواف دائم
ای که در بارگهت
این همه مجنون داری

گفتمش من نگرانم
که از آغوش تو یک آن نروم
گفت این هزل مگو
تا که به شعرت دل دلخون داری

ومن راز این راز

نمیدونم این حس همین حس پرواز

کجا در وجودم چگونه شد آغاز

نمیدونم اونجا کجای زمان بود

که پروا نکردم ز سودای پرواز

تو پروانه گی ها توی خستگی ها

تو اوج و فرودم تو شمعم شدی باز

کنار سپیده ، یه کم بی قرارم

نشونی ز شب نیست منم راز این راز

ای شکوهت بی کران

ای شکوهت بیکران
در قلب این عاشق بمان
ای تو مهر ماندنی
ما را تو ای جانان بخوان
هم رهاتر می شوم
هم عشق ممکن می شود
با حضورت ای صنم
ِلبریزم از شور نهان
ما اسیران غمت
شادیم با اذکار تو
ای تو ذکر ماندنی
هر چیز جز تو در خزان
جمله دلهایی که در
دلتنگیت پر میکشند
باغ رضوان و جنان
باد عاقبت ماوایشان

پروانه وار

در گردشم پروانه وار می چرخم امشب چون غبار
بعد از فنا وسوختن بر شمع چشمانش دچار
اینک منم یا نیستم این سان که گویم کیستم
از خود چو بیرون آمدم ناید نشانی جز ز یار
یک اوج وحدانی پدید ، آمد جهان شد نا پدید
این عالم از ادراک عشق عمق وجودش آشکار
در وسعتش بر سجده بود خیل ملایک تا عدم
آنجا که فانی شد زمان در حلقه موی نگار

مرغ سحر

یک سحر از عشق خواند ، مرغ سحر آیه ای
فاش از اسرار گفت ، از رخ در دانه ای
شمع گرفتار بود ، شعله به جان میکشید
خواست و پروانه شد ، واله و دیوانه ای
جمله اذکار عشق ، روشنی نور اوست
نیست از این خوش ترم ، باده و پیمانه ای
اینکه تمنای دوست یک نفس از جان جدا
باشدم این عشق نیست ، گر که تو جانانه ای

سحر

صدای پای عشق را شنیده ام در قصه ها
بیا که حس تازه ای پیدا شود در واژه ها
بیا و نور ماه باش در کوچه های شب بتاب
بیا که دل نمیرود جز به نوازشت به خواب
کنار این دل دادگی پر شدم از پروانگی
ببین که شعله میزند پرم در این آزادگی
سحر جز از آتش شمع خاطره ای به یاد نیست
کجایی پروانه را که گویدت که بود و کیست

شمع

به شمعی رسیدم که نور تو دارد
به پیمانه ای کز سبوی تو آمد
به پروانگی رفت تمام وجودم
گهی گرد رویت گهی در سجودم
سفر کرده ام من به قد قامت عشق
نظر بازی ما شد از ساحت عشق
به یاد دو چشمت چو ابری غمینم
شبی عاشقانه به دریا نشینم