حیران

با دستهای باران از روی سبزه زاران
میشست گرد اندوه تا گل دهد گلستان
دستی به باغ می برد بر شاخه درختان
تا جان دهد دوباره بر تکه چوب بی جان
ز انوار عشق و رحمت در کارگاه دنیا
ز الطاف خویش میساخت ازخاک خشک بستان
ما در لطافت او در درک لا یزال و دروسعت کمالش
حیران شدیم و عطشان با بوسه های باران

امشب

یک حدیث از عشق امشب گفته شد
ماجرایی از محبت خوانده شد
یک حکایت از دو چشم بی قرار
یک روایت رفت از گیسوی یار
ساقی از می امشبم سیراب کرد
چشم هایم را به مستی باز کرد
دوش دانستم به مستی ساز شد
نغمه هایی که برت آواز شد

افروخته

با می ، رخش افروخته آن طره هایش ریخته

                                                          در صورتش دیدم تورا ای عالمی را سوخته

بر کعبه چشمان او هر مسلمی محرم شده

                                                          دنیا به گردش آمده چون ذکر او آموخته

از مستی آن شرب ناب جانم به جانش دوخته

                                                          سر را کجا قربان کنم دردش به دل آمیخته

در قبله بودم با خدا گفتم چه سان پیدا شوی

                                                          گفتا که آتش زن بیا با عشق ای افروخته

آتش

گفت امشب آتشت افزون کنم
سایه تردید را از سینه ات بیرون کنم
گفت امشب باده ای از انگبین
می دهم تا پر کنم جام یقین
گفت رمز پاکی آیینه ها
شستن کینه ز چشم و سینه ها
گفت من عاشق ترینم در الست
گفت باید وانهی هر آنچه هست

 

بارانی

پروانه مهتابی امشب زچه بیخوابی
از بهر چه بیتابی از بهر که بیتابی
ای چله نشین عشق این چله به پایان شد
مقصود نمی یابی مقصود نمی یابی
آن ماه رخی کان شب بی پرده هویدا شد
در پرده نمی یابی در پرده نمی یابی
ای ماه زده مجنون بی دیدن لیلایت
آسوده نمی خوابی آسوده نمی خوابی

ساخت

به دمی به صبحگاهی

                      که ز پرده ها برون شد

به سلام عشق آمد

                      صنمی و کار ما ساخت

دل شکسته و خمیده 

                      پر انتظار بودم

به گلایه ها که خندید

                      دل بی قرار ما ساخت

نه زمینی زمینم

                     نه به آسمان پرم هست

به فنا سپرده ات را

                     ره جاودانگی ساخت

به بهشت دل نبندم

                     چو به موی تو اسیرم

که گذر از این معانی

                     سر عاشقانه ات ساخت

انالحق

باز شبی گذشت من در طلب تو بوده ام
صبح دمی دمید من شعر تو را سروده ام
باز هوایت امد و به داغ دل دمیده شد
باز صدایت امد و ضرب به ضرب سینه شد
باز نگاه میکنم غیر تو نیست در جهان
پرنده ای پر زد و رفت به اوجها به آسمان
سر انالحق ار مگوست من به که گفتگو کنم
راز یکى بودنمان چگونه باز گو کنم

مطربا

راهم بده ای مطربا در بزم مردان خدا
از تارها باید گذشت باید رها گردم رها
دل را به مویش بسته ام جادوی چشمش گشته ام
در این هوا ها پر زدن دیوانه می سازد مرا
از ان شراب الوده ها می خورده ها اسوده ها
از ساقی و خمار ها مستان و دل بیدارها
باید بپرسم تا کجا باید روم تا جویمش
باید بپرسم در کجا خواهم شدن در او فنا

مرغ حق

مرغ حق خواند از تو آیاتی و تعبیرش تویی

در درون ذره هایی مستتر آن جان جانانم تویی

صد هزاران چشم باید بازگردد تا به معنایی رسد

عقل معنا را نیابد عمق بی پایان تویی

گر زنم در شعله ات پر بس که شیدای توام

غایت آمال و عشقم شوق و ایمانم تویی

من به یاری دل نبندم تا تویی در خاطرم

یار شیرین و امینم ماه و دلدارم تویی

بارانی

تو ای بیتاب بارانی حدیث عشق میدانی
به غربت مبتلا مانده تو از چشمی پریشانی
شب و دلتنگی پرواز نخواهد ماند و خواهد شد
طلوع صبح روشن را به چشمت باز می بینی
در آن مطلع در آن مقصد در آن معراج نورانی
ز قید و بند آزادی در آن پرواز روحانی
کدامین مقصدی ای عشق که با احساس می آیی
که در جانهای مشتاقان تو پیدایی تو پیدایی