راز نی

گویم از راز نی و از سوختن
گویم از جان را به پایش ریختن
گویم از موجی ، میان موج ها
عاقبت دریا شدن ، بعد از تمام اوجها
گویم از شمسی که راهم را گشود
از دو چشم بر شرر ، از لحظه شکر وجود
گویم از هر ، اربعینی که گذشت
روز هایی که ، منیت می شکست
گویم از درمان هر ، درد بشر
شاهدی کردم ، تمام دردهایم رفت با عشق و نظر
گویم از آن می گساری های شب
ساقی ام میداد باده ، جرعه هایی پر طرب
این طریقت گرچه یاشد ، فارغ از پیر و مرید
لیک با شمع رخش ، پروانگی باید کشید
گفت ما گفتیم و آتش در درون انداختیم
گفتمش از راز نی ، از دوریش چون سوختیم
حالیا گویم تو را ، در وصف وصلی بس عجیب
آن شبی کز عشق جانم ، پاک شد از شر و فریب

شور سماعی خاموش

گفتم از آتش عشقت ، که مرا سوزانده
کان منی برده و خاکستر آن جا مانده
گفتم از نور دو چشمت که به راهم اورد
مطلع شعر مرا ، بیت تو زیبا کرده
گفتم از ساغر ساقی ، که به جانم میریخت
مستی ی هر شب ما ، ذکر تو بر پا کرده
گفتم از حال خوشم ، شور سماعی خاموش
پر شدن از خود و هر چیز که او پر کرده

نگاه تو

نگاه تو ، برای من تمام عاشقانه هاست
و حال من ، حال خوش ترانه هاست
تو آمدی به این تنم ، چو جان تازه آمدی
هوای تو برده مرا ، چه بی بهانه آمدی
نگاه کن ببین که من ، چگونه بی قرار تو
پرسه به کوچه ها زدم ، به شوق خاطرات تو
نفس درون سینه ام ، حبس شد و تو میرسی
منم که چشم می شوم ، خیره به قاب اطلسی