همه حیرت و تماشاست

وادی امنت ای صنم ، پناهگاه آخر است

که خلع میشود زتن ، هرکه از آن باخبر است

خاطر مست بادگان ، کی به تالمی رود

باده دیگرم بده ، که روی او در نظر است

به گفتگوی ما نشست ، ساقی و پیمان نشکست

که هرچه گفته ام از او ، از آن شراب اطهر است

چو به چشم ناز مطرب نگری ، بسان دریاست

و در آن وادی ایمن ، همه حیرت و تماشاست

بگو که منتظر بمانم

من آن غریب بی نشانم، بیا، بیا به آشیانم
سحر چو مرغ فاخته ، حدیث عشق می کنم

به انتظار روی تو ، بگو که منتظر بمانم
بیا و جان من ببر که بی تو در عذاب و در خزانم

نمی شود که ، بی تو سر شود ، نمیشود سحر شود
بیا که در شب سیه ، به جستجوی نور جاودانم

هوای غم گرفته را ، بیا نسیم عشق باش
بیا که طاقتم نمانده ، شکسته دل در این میانم

آموزگار ما

آموزگار ما که عیان کرد راز می و عشق و اشتیاق
یک جمله گفت ز دلتنگی مطرب ، شب فراق
می گفت می شود آیا ، جدا شویم ز او
یا می شود که نباشد ، درون و در اعماق
می گفت و می فروخت می ناب عشق را
چون شیخ که می گشت گرد شهر با چراغ
افسوس که از دیو و دد اما ، ملول شد
انسان شویم که باز بیاید ، به پایان رسد فراق

نور ره نما

ای سر بریده ، سرور و سالار دشت کربلا

معشوق ستوده و گفته توئی ، نور ره نما

ای تشنه پر کشیده به عرش خدا حسین

ای کشتی نجات تو در حشر، آخر پناه ما

ادراک عشق تو جان را به شعله ها کشید

آنجا که کودک شش ماهه شد شهید خدا

گویا که هیچ دریغی زجان و مال نداشت

مولای بی کفن ، که شفیع است شیعه را

تا نور قد کشیدند

امن است وادی عشق ، ای شاهد حقیقت
اینجا هزار چشمه ، می جوشد از صداقت
ماندن کنار معشوق ، پرواز بی مهابا ست
در لحظه های عاشق ، بیخود شدن تمناست
جانانه باشد این راه ، آتش به جان شمع است
اما رضایت از عشق ، در چشم شعله پیداست
آن سرو قامتانی ، کین راه را گزیدند
از سایه ها گذشتند ، تا نور قد کشیدند

کیش مراست ریشه عشق

می ، بزنم ز جام او مست شوم به نام او

او که رهانیده مرا ، از ظلمات و های و هو

خرمم از حدیث عشق ، کیش مراست ریشه عشق

آمده ام به شور و شب رو به فناست پیش عشق

رخوت جان ما گرفت صولت بیداری و نور

محو تماشا شده ام ، او همه ادراک و حضور

بیش مکن گلایه از ، دوری معشوق به پا

به چشم جان نما نظر ، نیست جز او در بر ما

بی نعل شدم بر طور

ای راز هویدا شو ای قافیه پیدا شو

ای شعر طرب انگیز اندر دل شیدا شو

جامی ز خم وحدت ما را زجهان برده

ای حال خوش مستی درمان غم ما شو

یارم به کجا یابم بی خور شده بیخوابم

بی نعل شدم بر طور ای نور هویدا شو

پیمانه ز سر رد شد بس شور به جان آمد

ساقی تو مدد فرما مطرب تو مداوا شو

لیلای بی تاب

در این پیمانه روشن شد
تو می مانی و من تنها
کی از هم ما جدا بودیم
چه وهمی بود این دنیا
به اصل خویش خواهم شد
پس از وصلی که در راه است
تمام راه با من بود
نگاه چشمت ای زیبا
به پروانه شبی گفتم
حذر کن از خیال شمع
به من خندید و رازش گفت
منم چون او شدم شیدا
برای وصل میخواند
کمندش بسته بر جانم
من آن لیلای بی تابم
و او یک عاشق تنها

سر بردار میخندی

تو در آغوش بارانی
هوای عشق میدانی
بگو با زاهدانْ عاشق
که این باشد مسلمانی
نه تسبیحی به کف داری
نه در سجاده، مسجودی
ولی از عشق او عطشان
همیشه گرد معبودی
عجب حالیست شیدایی
که سر بر دار میخندی
به جز در وصل معشوقت
به عشقی دل نمی بندی
بشوید دست از دنیا
هر آن کس را که می خواند
هوایی این چنین داری
چو در دل عاشقش ماندی

یا علی( ع)

فرمانده و سرور علی
هو ساقی کوثر علی(ع)

او درب خیبر میشکست
با اسم اعظم ، یا علی(ع)

ان شب که تن پوش نبی
میکرد بر تن جان به کف

ترسی ز جانبازی نداشت
آن در لقب حیدر علی(ع)

جن و ملک در محضرش
کون و مکان فرمانبرش

در راه حق با قاتلان همسرش
تمکین نمود اما علی(ع)

مولود بیت الله بود
نوری که عالم تاب شد

هنگام ضربت در سجود
فائز ، ز دنیا شد علی(ع)