چشم تو بی خواب بود

عشق تو آنم ربود ، سر به سرم در سجود

شعله به جانم کشید ، وحدت اندر وجود

من که به خوابم ولی ، چشم تو بی خواب بود

هر که به دامت نشست ، تشنه و بی تاب بود

کشته این ماجرا ، عقل به بازی گرفت

تا که به دامش رسد ، در طلب ناب بود

شاهد غیبم رسید ، گفت مشو نا امید

راه خرابات عشق ، آتش و هم آب بود

سجده بی انتها

جام به دستم دهی ، درک الستم دهی

مستی آن لحظه را ،خود که شکستم ، دهی

شور تو چون میبرد، بلبل بی تاب را

شعله به جان میزند، عارف بی خواب را

حرف نگویم گزاف، شاهد اکبر تویی

من نه منم ، گر منم ، عشق مکرر تویی

مسند دل محضرت ، جان به فدا در فنا

ما به خدا می کنیم ، سجده بی انتها

کمی عشق

کمی باران ، کمی عشق
کمی مرهم برای زخمهایم
به تیمار دلم راهی ندارم
تو میدانی کجا باید بیایم
کمی از صحبت مجنون و لیلا
بریده بندهای عادتم را
کجا یکدم نشینم بی نگاهت
که رسوا باشد این شور وتمنا
به نظم آمد تمام گفته هایم
کنار اتصال و این تماشا
برای عقل عاجز گفتنی نیست
که او درکی ندارد زین تولی
پر پرواز میخواهم کجایی
میایی عاقبت در خاطر ما
کنار رود جاری چشم شستم
تشهد خواندم و او گشت پیدا

کورش

وطنم شده غریبه ، با صدای کوه وتیشه

دیگه فرهادی نمونده ، عشقی که باشه با ریشه

عربا هجوم اوردن ، پندارای نیک رو بردن

خیلی از مردمای شهر ، پیشه شون آدم فروشه

یه مترسک پوشالی ، شده وارث تو کورش

که ابا داره بگه که ، خاک ایران زندگیشه

مونده بازم توی ذهنم ، فکر ایران تا همیشه

ارق و دلدادگی و عشق ، بغض و بارون تا همیشه

برابرت

مست ازین عجب منم ، تشنه به جام و ساغرت

جام فنا به دست توست ، من به طلب برابرت

حالت دل نگر که شد ، آب به عشق و پاک رفت

عشق تو سوزانده مرا ، رهم ز تن ، به باورت

درس الست میدهی هر آنچه هست می دهی

منم ، که حیران شده ام ، از این قمار آخرت

کشته وصل را ببین ، شوق تو ام ربوده جان

ببین که آئینه شکست ، ز هیبتت ، برابرت

با تو عهدیست

جان مرا سوخت ، مرا سوخت ، مرا
دل که برافروخت ، بر افروخت مرا
عقل که حیرانی و ویرانی خود دید بگفت
عشق پیدا شد و در جام فنا ریخت مرا
این امانت به ملک عرضه شد و تاب نداشت
خشت خامی بدم و با نفس آمیخت مرا
گرچه مغرور جهالت به زمین افتادم
آورم بار امانت با تو عهدیست مرا

گیسوی عشق

بنشسته ام در کوی عشق ذکر من الا هوی عشق

مستم ز جام و باده ای از ساغر مه خوی عشق

دور فلک دیگر نگشت آنجا زمان آهسته شد

وقتی عنانم می کشید با پیچ وتاب موی عشق

وقتی که چشمم را گشود من بودم و چشمان او

او در من و من غرق در اعماق اقیانوس عشق

لمس حقیقت او بود ، دیگر مجاز و وهم و فکر

او مصدر و هستی کم از یک جرعه در بازوی عشق

گر که تویی خون بها

تن به بلا می دهد ، هرکه تو را خوانده است

او دگر آسوده نیست ، واله و دلداده است

شوق تو اش می کشد ، شوق تو اش می برد

کشته در این راه عشق ، عزم فنا کرده است

گر که تویی خون بها ، ما همگان کشته ایم

زنده به جام الست ، در عدم آغشته است

حیرتم آید به سر ، در عجب ام زین گهر

چون که تو میخوانیش، سوی تو رو کرده است

اسم اعظم

تو طراوتی که باران به زمین خشک بخشید
تو حلاوتی که خورشید به درخت تلخ پاشید
تو مسیر سبز جنگل تو حدیث گلعذاری
تو نهایت لطافت لمس برگ گل ناهید
شعر تنهایی و هستی ، یک تجسم از نگاهت
این همه خلقت و کثرت همه آیه های توحید
وصل گردم با تو هر دم ، به شراب اسم اعظم
و نیاز من در آن وصل ، وصل دیگر ، خم توحید

کوچ

مرغ ملول گشته ای بر سر باغ ناله زد

بغض فرو خورده شکست صورت گل به ژاله زد

ای که منزهی و پاک خالق گل ز قلب خاک

ای که به سر شوق توام آتش بی بهانه زد

سبک پرانه اوج را با تو نگاه می کند

هوای کوچ کرده ای که قید آشیانه زد

مامن من آغوش توست اگرچه باز مانده ام

سودای این رضوان مرا به راه بی نشانه زد