دریای عشق

زورق جان را ببر ، در دل دریای عشق

تا که شوی غرق در مقصد و معنای عشق

جلوه معشوق ما ، جمله ، زیبایی است

محو در او میشویم ، رفته به یغمای عشق

بسته دخیلی به بت تا که شفایش دهد

ما ز الم رسته ایم ، در ید بیضای عشق

جمع ملک ، عرشیان ، راوی این قصه اند

آخر این داستان ، شور و تماشای عشق

خموشیم

چون باده ای از عشق چشیدم خموشیم

این حالت مستانه به دنیای موهم نفروشیم

آن نرگس بیتاب که تایش به جهان نیست

دیدیم و به شوقش ره میخانه گزیدیم

در میکده جمعیم و به رازند و نیازند

در راه حقیقت چو رسیدیم به هوشیم

او خواند و چنان غرق در آغوش نگاریم

که این کار جهان را دگر اصرار نداریم

در سجود

یا للعجب از عشق او
قربانی کویش شدم

مست از می و پیمانه اش
در بند گیسویش شدم

چرخی زدم بر گرد او
شد ذکر جانم ورد او

ناسوتیان لاهوتیان سبحان گو
همراه من در گفتگو

باران رحمت میزد و من
در نگاهش غرقه غرق

دنیای ما را آب برد
گم شد جهان در غرب و شرق

آدم که حوا ای نبود
این عشق هرجایی نبود

بعد از هزاران پرده رفت
تا سر سپارد در سجود

چرخ اساطیری عشاق

گفتی آرام ندارم ، که جهان تاریک است

گفتمت غم مخور ای دل، که سحر نزدیک است

گفتی از یار ندارم خبری ، عشق کجاست

گفتمت چرخ اساطیری عشاق ، در ایام بجاست

گفتی از صحبت نرگس ، نگرانیه نسیم

گفتمت آخر این درس ، بباید که به دریا برسیم

گفتی ای کاش خدا لطف کند معجزه اش راه گشاست

گفتمت صاحب اعجاز تویی ، این زیباست

اما نرسم بر عشق

ای مرغک صحرایی ، مستانه نکن یادش

آتش زده ای بر دل ، این گونه به فریادش

این چهچه مستانه ، سوزد دل دیوانه

داد از سخن عشقش ، از آتش و پروانه

هم بال ملک بودی ،هر آن که به تسبیحش

خواندی و مرا بردی ، بر محضر آن دلکش

گویند دمی باشد ، دل دادگیه در عشق

عمریست دلم رفته ، اما نرسم بر عشق

کمی عشق

کمی باران ، کمی عشق
کمی مرهم برای زخمهایم
به تیمار دلم راهی ندارم
تو میدانی کجا باید بیایم
کمی از صحبت مجنون و لیلا
بریده بندهای عادتم را
کجا یکدم نشینم بی نگاهت
که رسوا باشد این شور وتمنا
به نظم آمد تمام گفته هایم
کنار اتصال و این تماشا
برای عقل عاجز گفتنی نیست
که او درکی ندارد زین تولی
پر پرواز میخواهم کجایی
میایی عاقبت در خاطر ما
کنار رود جاری چشم شستم
تشهد خواندم و او گشت پیدا

تو باشی ، تو

شکوفا می شود غنچه ، به دست اشتیاق تو

تمام لحظه ها زیباست ، چو روشن شد چراغ تو

من از پاکیه بارانت ، به عمق واژه ها رفتم

همجایی که باید گفت ، تمثیلی و حرفی نو

چه باید کرد با این عشق ، چه باید کرد با فریاد

منم همسان این عالم ، شدم گردان به گرد تو

هوایی گشتم آن صبحی که با مستان دعا کردم

که درد عشق آسان نیست ، چو معشوقم تو باشی تو

ای دردانه ای عشق

هوایش دارم ای دردانه ای عشق ، به چشمانش گرفتارم کن ای عشق

منم آن مرغ شککر خوار کویش ، که نجوایی ندارد غیر از این عشق

شبی بی یاد او من سر نکردم ، غریق رحمت رحمانی عشق

به سازم کوک عرفانی نهاده ، که باشم هم نوای مطرب عشق

به جام و مستیش صد شعر گفتم ، همه از برکت میخانه عشق

چو سرگردانیم در کوی او شد ، شدم حیران بی پایانی عشق

شمیمی و گلی و سبزه زاری منم محو جمال و صورت عشق

به قلبم چشمه های ناب جوشید ، همه از پاکیه روحانی عشق

خوشا مستی مستان

خوشا دشت شقایق , فصل پرواز

صدای ساز مطرب , شور آواز

خوشا مستی مستان , از لب نی

نگاهی پیر عاشق , کی کنی کی

خوشا فانی شدن , دریای رحمت

بیاور ساقیا ، جامی ز وحدت

خوشا چرخیدنم ، بر تاب مویش

هوای دلبری دارد ، به کویش

به دف دستی زدم ، در اوج شورت

شهادت لایقش شد ، در حضورت

خوشا سجاده و قد قامت عشق

نماز و اتصالی ، مملو از عشق

آتش بزن بر عود عشق

ای بسته بر گیسوی عشق ای واله اندر کوی عشق

بی بیم و تدبیرم مخوان مجنونم از جادوی عشق

سنگی بزد بر شیشه ام از هم گسست اندیشه ام

فانی در این آتش شدم افروخته ، با هوی عشق

شبهای تاری بود و من غیر تو را میخواستم

مقصود این محفل تویی ای مبدع و معبود عشق

حالا سر از تن شد جدا بر دار شد من های ما

حالا که بی دل آمدم آتش بزن بر عود عشق