فنا

رفت دلم برای تو کی تو کنی صدا مرا
چون شده مبتلای تو کی تو کنی دوا مرا
سیره شمس خوی تو داغ مدام قلب من
نور تعالی از رخت روشنیه مجال ما
باده ام از یکی شدن رکن زلالیه دعا
خواسته ام تو را ولی عشق تو نیست جز فنا
کوی الست و راه عشق مشق مدام سالکان
جام دگر نمی برد بر سرم اذکار تو را

بچه کار

میشه این رود برگرده به پاکیها به سرچشمش
به فصل بچه گی شاید به بازیها ، بدون غش
میخوام این سر که بی درده دوباره دردمردم رو
بیاره توی شعرش تا ، بشن چندتا غزل تشنش
نگاه دختر کارو نگاه بچه مردم ، بشه درد من و ماها
همه حتی اونایی که ، عباشون رو سپر کردن با عمامش
میون حق و حق خواهی ، مسلمونی و گمراهی
فقط یک آن یکی یکجا ، نزاره پا روی وجدانش ...

غم یار

مردانه طلب یار و ز اغیار حذر کن
در راه حقیقت همه اسرار ز بر کن
با چشم سر از عشق نشاید که بدانی
با چشم دل این بار نگر ذکر سحر کن
گفتند که در راه و طریقت غم سالک
دلتنگیه دلدار بود عزم سفر کن
از بند خرافات و هوا گر به در آیی
آنگاه بیا می کده و باده طلب کن

کوچه یاس

پر شعری پر احساس
عطر شبنم کوچه یاس
قلب تو مهد اقاقی
معنی عشق تو زیباست
در درونم پر غوغاست
زره ای حیران دنیاست
این کتاب آفرینش
بی شک و لطف تعالاست
مکر و حرمان صلح و ایمان
این تضاد و این دو راهی
در شهود اسم اعظم
دور هر عالم بجاست