راز نی

گویم از راز نی و از سوختن
گویم از جان را به پایش ریختن
گویم از موجی ، میان موج ها
عاقبت دریا شدن ، بعد از تمام اوجها
گویم از شمسی که راهم را گشود
از دو چشم بر شرر ، از لحظه شکر وجود
گویم از هر ، اربعینی که گذشت
روز هایی که ، منیت می شکست
گویم از درمان هر ، درد بشر
شاهدی کردم ، تمام دردهایم رفت با عشق و نظر
گویم از آن می گساری های شب
ساقی ام میداد باده ، جرعه هایی پر طرب
این طریقت گرچه یاشد ، فارغ از پیر و مرید
لیک با شمع رخش ، پروانگی باید کشید
گفت ما گفتیم و آتش در درون انداختیم
گفتمش از راز نی ، از دوریش چون سوختیم
حالیا گویم تو را ، در وصف وصلی بس عجیب
آن شبی کز عشق جانم ، پاک شد از شر و فریب

سلطان من

ای شمس من ، برهان من، فرمانده و خاقان من
ای جان من جانان من ، ای برتر و سلطان من
روح مسیحی دم تویی ، درمانگر این خسته تن
چون بر تو وصلم میشوم ، شاهد به جنات عدن
گوید چه این پروانه در ، وصف دو چشمت ماهرو
آیا که پیدا می شود ، روی تو در این انجمن
در حال عشاق آمده ، مجنونی و سرگشتگی
پیر و مرادم پا بنه ، در بزم و شوری درفکن

دلتنگی استاد

شبی به خواب من بیا مرا به خلوتی ببر
بیا که دلتنگ تو ام بی تو نمیشود سحر
آینه در آینه شد صورت ماهت ای قمر
بیا که عمر کوته ام بی تو نمیدهد ثمر
گویم از آن دمی که شد در سر ما خیال تو
از آ ن زمان که عشق تو چون نفس است ومستمر
برد به پرواز و مرا بر پر سیمرغ نشاند
آنکه رهاست از جهان صاحب اعجاز و نظر

چه نجوائیست در بزمت

بیاور ساغر عشقی
که مجنون حال خوش دارد

شبی بی پرده می خواهد
که لیلا را به دست آرد

چه نجوائیست در بزمت
همه حیران موی تو

سر شوریده می خواهد
که گیرد ره به سوی تو

شبانی گر سخن گویم
تو سلطانی عطایم کن

چو من درویش و در بندم
تو با عشقت رهایم کن

کمال و عشق ممکن شد
پس از آن جرعه ی ساقی

خدایا در کنارش باش
که باشد شمس ما باقی

شمس من

ای شریان جان من
ای مه جاودان من

صبحم و تعبیر تویی
یوسف خواب دان من

لعبت و دل ربای من
شمعی و ره نمای من

بی تو ملول مانده ام
شمس من و خدای من

گفتمش ای که پر زنی
جلوه چو سیمرغ کنی

شه پر و در اوج تویی 

فاتح قله های من

گفت چنین مخوان مگو
چون مگسم به کوی او

بین و به توحید ببین
جمله ی جلوه های من

آموزگار ما

آموزگار ما که عیان کرد راز می و عشق و اشتیاق
یک جمله گفت ز دلتنگی مطرب ، شب فراق
می گفت می شود آیا ، جدا شویم ز او
یا می شود که نباشد ، درون و در اعماق
می گفت و می فروخت می ناب عشق را
چون شیخ که می گشت گرد شهر با چراغ
افسوس که از دیو و دد اما ، ملول شد
انسان شویم که باز بیاید ، به پایان رسد فراق

تا نور قد کشیدند

امن است وادی عشق ، ای شاهد حقیقت
اینجا هزار چشمه ، می جوشد از صداقت
ماندن کنار معشوق ، پرواز بی مهابا ست
در لحظه های عاشق ، بیخود شدن تمناست
جانانه باشد این راه ، آتش به جان شمع است
اما رضایت از عشق ، در چشم شعله پیداست
آن سرو قامتانی ، کین راه را گزیدند
از سایه ها گذشتند ، تا نور قد کشیدند

استاد عشق

از اتصال تو ، جمعی رسیده اند به باور و ایمان

ای متصل به خدا میسپارمت ، از شر و جور بدان

در بزم تو بود ، جام می و مطرب و ساقی

ما مست از این طربیم و به گرد او چرخان

گفتند که اشراق تو ، سمت کمال نیست

آنها که خود فروخته اند به ظلمت شیطان

گفتی که درس محبت دهید و عشق

ای شمس من بی تو غریب است عشق بمان

عالم میسرش

مستغنی است ز عالم و عالم میسرش

سیمرغ عشق رفته به دام و مسخرش

بودند ، جمعی از ملائک به بزم او

دیدند ، پر کشیدگانه به باورش

گفتند راز مگو را مگو و گفت

حلاج ما که بر سر دار است پیکرش

گفتند رمز می و می گساریت زچیست

گفتم ز دست پیر خرابات و ساغرش

ساقی بیدار مرو

یار مرو یار مرو ، دلبر و دلدار مرو

بیش میازار و مرو ، بر سر بازار مرو

جمله خریدار منم ، بنده به دلدار منم

بند دلم پاره مکن ، در پی اغیار مرو

من به نیازت شده ام سر به نمازت شده ام

صاحب اسرار مرو ، سجده کنم زار مرو

گفت سخن با من ومن مست شدم از سخنش

ای بت خممار مرو ، ساقی بیدار مرو