عدم

رخ به نقاب کرده ای دیده پر آب کرده ای
غم نده ای خواجه مرا چون که خراب کرده ای
سایه و هم سرو تویی قامت بی ضرب تویی
من به که گویم که تویی عاشق بی صبر تویی
خوانده چو منصور منم دم بزنم از تو زنم
گر به سر دار روم باز تویی باز تویی
گر که بیاید ز عدم درک تو من محو شوم
در پس هر نور تو و خالق آئینه تویی