به عشق تو

به عشق تو صحرا به صحرا دویدم
به عشق تو شبها و شبها پی صبح سپیدم
به عشق تو بارون به عشق تو ساحل
فدای تو این دل فدای تو این دل
به عشق تو معنا شده تمام وجودم
شب و مستی و مهتاب هر آنچه که بودم
به عشق تو پر زدم و با تو پریدم
هر آینه جز تو کسی رو ندیدم

همفازی

زبان در کام می گیرم، نگویم من که تقصیرم 
به عشقت دل سپردن بود و می میرم
من آن محو تماشایت تویی در قبله حاجت
چنان مستانه می نوشم که جاری شم به دریایت
سر و پا داده ام در ره که از سرت شوم آگه
تویی مقصود پایانی منم در خواب بس کوته
ندا امد که برخیزم به عشق تو بر آمیزم
منم لیلا تویی مجنون تو میخوان و بر انگیزم

دلتنگی

برای دل تنگی من نمی رسی نمی رسی
به باغ و بی برگی من نمی رسی نمی رسی
سفر مرا نه چاره نشد فقط دلم آواره شد
به غربت دلم چرا نمی رسی نمی رسی
شکست دل در آن شبی که از فراق سوختم
درد دلم دوا تویی نمی رسی نمی رسی
بهار تازه می رسد جان دوباره می دهد
به داد دلتنگی من نمی رسی نمی رسی

اتصال

رسیدم به شعری که یاد تو دارد

رسیدم به دریا که کام تو دارد

رسیدم به طوفان به موج خروشان

که این شور جوشان ز شوق تو دارد

صدا کن مرا ای دمت عاشقانه 

تجلی کن ای جان به بزم شبانه

که این سر نهادن به موج خروشان

پس از اتصالم به اوج تو آمد

گذر عمر

به شتاب لحظه ها رفت همه عمرو بی تو ماندم
تو ببین که بر سر جوی همه از تو شعر خواندم
صنما تو جان مایی منم آن خراب بی سر
تو بیا و دل نسوزان که بسوزیم سراسر
چو به کوی تو مقیمم به خرابه دل نبندم
که به راه این خرابات به تو من نیازمندم
تو بصیری و خبیری تو که عشق بی نظیری
تو ببین و چاره ام کن که رها شود اسیری

چه میشود

چه میشود که بیایی به قلب من جاشی
هوای تازه برای نفس کشیدنم باشی
چه میشود که بیایی رواق چشم مرا
به نور روشنش کنی و چراغ من باشی
چه میشود که بشویی غبار اندوهم
به عطر ناب توکل که مصدرش باشی
چه میشود که به مستی مرا تو چاره کنی
به باده های تحول که ساغرش باشی

مثل احساس

تو یه شعری یه غزل

                         تو ظریفی مثل احساس

                                                      چشمای رنگ عسل

تو به تنهایی دنیام 

                       گفتی که دیگه نباش

                                                   اون میدونه که باهاشم از ازل

اونقدر واژه رنگی 

                      پشت احساسم گذاشتی

                                                    که دیگه رنگین کمونم پررنگ بی بدل

ترس من ترس نبودت

                         لغزش من از سجودت

                                                    راحت حرفهارو گفتن تو کمک کن در عمل

خانه دل

دیریست که محرم به حریمت شده ام
دلداده به اوصاف رحیمت شده ام
در مکه که حجاج به دنبال نشانند
در خانه دل یافتم و یار قدیمت شده ام
از خویشی خویشم که برون آمده ام
اندر طلبت پیرو شمعی و شمیمی شده ام
در بازی ایام و خطر های طریق
من دست به دامان کریمی شده ام

هوادار

تو مارا این چنین عاشق

                  هوادار خودت کردی

ز چشمان تو شد فتنه 

                  گرفتار خودت کردی

ز بس زیبا و شیرینی

                 به جان خسته میشینی

تو آن مضمون پنهانی

                که تعبیرش خودت کردی

کنار رنگ چشمانت

                وصال و قدر میبینم

تو اعجازی بر این قصه 

                که تعریفش خودت کردی

بهارستان گیسویت 

                چه خواب روشنی دارد

تو خاموشیه اضدادی

                که ترسیمش خودت کردی

حسن ناظم 94/06/29

گل پیچک کهنسال

گل پیچک کهنسال جاده عشق قدیمی

رد محو خاطره جای پاهای صمیمی

ابر بارونی احساس بغض خیس چشمای ناز

یاد حرفایی که گفتیم حس گم شدن تو پرواز

خستگی نداشت شبامون شوق پرواز که داشتیم

واسه عاشقانه هامون روز و شب وقت می گذاشتیم

حالا نیستی و دوباره توی این کوچه می گردم

حالا نیستی و می فهمم چرا دستام سرد سردن

حسن ناظم 94/04/14