پروانگی

ای ترانه ساز پرواز
ای صدای اوج آواز
به طرب زدی و خواندی
پرم از این شعرو اعجاز
عالم ابتدا سکون بود
عاشقانه لرزه آمد بر دل ساز
رقص ذره ها به گردت
از تجلی گشت آغاز
تو که شوق عاشقانه
به دلم نشانده ای باز
رسم پروانگی ام را
بپذیر ای صاحب راز

بارانی

پروانه مهتابی امشب زچه بیخوابی
از بهر چه بیتابی از بهر که بیتابی
ای چله نشین عشق این چله به پایان شد
مقصود نمی یابی مقصود نمی یابی
آن ماه رخی کان شب بی پرده هویدا شد
در پرده نمی یابی در پرده نمی یابی
ای ماه زده مجنون بی دیدن لیلایت
آسوده نمی خوابی آسوده نمی خوابی

هر پرده اوست

من نبودم نیستم هر پرده اوست

هر هویدایی به علم نور اوست

هرچه در بازی گردون میرود

او بنا بنهاده و گردش از اوست

عقل و منطق را ببردم بهر درک این عدم        

جز جنون راهی ندارد درک دوست

ای بسا جانها که چون پروانه سوخت

تا بنا شد این خرابات و مسیر وصل دوست

 

 

حسن ناظم

25/12/93

سر به سر

گر نیستم آسیمه سر از غفلتم جانا گذر
مستان کویت را به عشق با دیده رحمت نگر
گر بر تو ایمان آورم آید کمالی بر سرم
ای مطربا چرخانده ای ، بر ساز دل را هم ببر
من از ازل در کوی تو دلبسته بر گیسوی تو
لیلای من جادوی تو چشمان پر شور و شرر
پروانه دیگر سوخته در آتش حیرت ولی
از شوق تو بار دگر خواهد بسوزد سر به سر

حسن ناظم