سر به سر

گر نیستم آسیمه سر از غفلتم جانا گذر
مستان کویت را به عشق با دیده رحمت نگر
گر بر تو ایمان آورم آید کمالی بر سرم
ای مطربا چرخانده ای ، بر ساز دل را هم ببر
من از ازل در کوی تو دلبسته بر گیسوی تو
لیلای من جادوی تو چشمان پر شور و شرر
پروانه دیگر سوخته در آتش حیرت ولی
از شوق تو بار دگر خواهد بسوزد سر به سر

حسن ناظم

دلربا

من که اسیر طره ات ای مه دلربا شدم
ای صنما به باد ده زلف خود از برای من
هیچ نبود و هیچ نیست غیر تو در خیال ما
جان مرا تو می بری دلبر بی مثال من
عقل ملول بود از این کشف و شهود عاشقی
بارقه ای ز عشق شد شعله برای سوختن
بی تو نبود و نیستم باتو به وصل میرسم
عزم مرا مدام کن برای این یکی شدن

حسن ناظم

به پرستوها رسیدن

چشمای بستم رو باز کن برای حس پریدن
برای تبلور عشق به پرستوها رسیدن
برای هجرت و میثاق رهبری از جنس اشراق
در درونم کارزاریست آتشی افتاده در باغ
تا که هستی ام بسوزد تا رها سازد ز من ها
تا مرا از من بگیرد پر کند از شور جانها
فصل آخر فصل پایان فصل آگاهی انسان
فصل روشن کردن راه شعله هایی در زمستان

حسن ناظم