به دمی به صبحگاهی
که ز پرده ها برون شد
به سلام عشق آمد
صنمی و کار ما ساخت
دل شکسته و خمیده
پر انتظار بودم
به گلایه ها که خندید
دل بی قرار ما ساخت
نه زمینی زمینم
نه به آسمان پرم هست
به فنا سپرده ات را
ره جاودانگی ساخت
به بهشت دل نبندم
چو به موی تو اسیرم
که گذر از این معانی
سر عاشقانه ات ساخت
تو مارا این چنین عاشق
هوادار خودت کردی
ز چشمان تو شد فتنه
گرفتار خودت کردی
ز بس زیبا و شیرینی
به جان خسته میشینی
تو آن مضمون پنهانی
که تعبیرش خودت کردی
کنار رنگ چشمانت
وصال و قدر میبینم
تو اعجازی بر این قصه
که تعریفش خودت کردی
بهارستان گیسویت
چه خواب روشنی دارد
تو خاموشیه اضدادی
که ترسیمش خودت کردی
حسن ناظم 94/06/29
دستهایت مثل باران ناز چشمانت هزاران
در صدای خنده هایت شعر و موسیقی فراوان
گفت با من نازنینی مستیت آغاز و پایان
نوری از سمت رخ تو روشنایی بخش یاران
در هزاران پرده بودی عشقت اما داغ و سوزان
آتشی زد بر عوالم گشت جاری مثل باران
آینه در آینه نور از جمالت منجلی و از جلال تو درخشان
تا که سودایی بسازد عالمی حیران و حیران
حسن ناظم
94/06/09
من نبودم نیستم هر پرده اوست
هر هویدایی به علم نور اوست
هرچه در بازی گردون میرود
او بنا بنهاده و گردش از اوست
عقل و منطق را ببردم بهر درک این عدم
جز جنون راهی ندارد درک دوست
ای بسا جانها که چون پروانه سوخت
تا بنا شد این خرابات و مسیر وصل دوست
حسن ناظم
25/12/93
با عشق نظر کردم تا حل معما شد
دیدم که نگاه او درمان و مداوا شد
شاهد شده بودم بر آن رحمت بارانی
آنجا که وضو می ساخت دل با خم حیرانی
پیمانه به دست آمد از شاهدی بسیار
از شوق تو پر میشد بر درک همه اسرار
مست از می و پیمانه این شاهد دیوانه
دیگر به چه اندیشد جز بر ره میخانه
حسن ناظم
9/1/94
با عشق او آمیختن از باده هایش ریختن
در مستی پروانه ها درمان ندارد سوختن
از نای او گوید به من آن طائر شیرین سخن
اینجا مجال عشق نیست باید برون گردی ز تن
ساییده سر بر سجده ها آن زاهد در بند تن
گفتم به او برکن بیا این خرقه را از جان وتن
ای مطربا آهنگ نو در ساز این عالم بزن
گویا که باید پر زدن با اسرفیل صور زن
حسن ناظم
14/2/94
تو ای ستودنی ترین ستایشت سلام ما
همین سلام و بندگی ، تسبیح تو مقام ما
به فقر آمدم مرا ، فقیر درگهت بدان
ببین غبار کوی تست ، لباس افتخار ما
شهود خیر و شر مرا به این مجال می برد
که این مقوله پله شد به نرده کمال ما
مگر ندارد عاشقی دروس من فدای او
چگونه من بمانم و وصل شود وصال ما
حسن ناظم
25/2/94
امشب ندایی از درون من را صدا میزد بیا
گفتم که بند این تنم گفتا رها می کن بیا
گفتم که تبدارم ز عشق ، بیمار آن چشم و کرشم
گفتا زمینی را زمین بگذار ، پر گیر و بیا
گفتم که بی بال و پرم آن هد هد بی شهپرم
گفتا خرد آموختی حالا چو سیمرغی بیا
گفتم کجا آموختم من کی چنین می سوختم
گفتا به سان لحظه ای ، پس سر رها میکن بیا
حسن ناظم
8/1/94
