سر رها میکن

امشب ندایی از درون من را صدا میزد بیا

گفتم که بند این تنم گفتا رها می کن بیا

گفتم که تبدارم ز عشق ، بیمار آن چشم و کرشم

گفتا زمینی را زمین بگذار ، پر گیر و بیا

گفتم که بی بال و پرم آن هد هد بی شهپرم

گفتا خرد آموختی حالا چو سیمرغی بیا

گفتم کجا آموختم من کی چنین می سوختم

گفتا به سان لحظه ای ، پس سر رها میکن بیا

 

 

حسن ناظم

8/1/94