بارانی

تو ای بیتاب بارانی حدیث عشق میدانی
به غربت مبتلا مانده تو از چشمی پریشانی
شب و دلتنگی پرواز نخواهد ماند و خواهد شد
طلوع صبح روشن را به چشمت باز می بینی
در آن مطلع در آن مقصد در آن معراج نورانی
ز قید و بند آزادی در آن پرواز روحانی
کدامین مقصدی ای عشق که با احساس می آیی
که در جانهای مشتاقان تو پیدایی تو پیدایی

مثل احساس

تو یه شعری یه غزل

                         تو ظریفی مثل احساس

                                                      چشمای رنگ عسل

تو به تنهایی دنیام 

                       گفتی که دیگه نباش

                                                   اون میدونه که باهاشم از ازل

اونقدر واژه رنگی 

                      پشت احساسم گذاشتی

                                                    که دیگه رنگین کمونم پررنگ بی بدل

ترس من ترس نبودت

                         لغزش من از سجودت

                                                    راحت حرفهارو گفتن تو کمک کن در عمل

بند تن

بند مرا هم باز کن تا مرغ پروازی شوم
تا دانه چین رحمتت در باغ دل بازی شوم
بند تنم را باز کن تا در پی ات راهی شوم
تا در طواف کعبه ات خالی ز گمراهی شوم
بند از سر من باز کن تا در هوایت پر زنم
تا هر خیالی غیر توست در ساغر نسیان زنم
بند دلم را باز کن تا شعله ای دیگر زنم
تا جان بسوزم در برت در باد خاکستر زنم

شبنم گلها

برای من دلی بگذار به جنس شبنم گلها

که پاک از سایه ها باشد بتاباند نگاهت را

واین یک قطره سردرگم زمانی دور افتاده

ز چشم دلبری زیبا به جان مردم دنیا

واین احساس دلتنگی برای چشمهای تو

به یاد عهد دیرینیست که یکتا میکند مارا

زمان یک پرده از آواز به شوق بودن با تو

که تحریرش مرا برده یه عمق واژه دریا

حسن ناظم 94/06/21

مثل باران

دستهایت مثل باران ناز چشمانت هزاران 

در صدای خنده هایت شعر و موسیقی فراوان

گفت با من نازنینی مستیت آغاز و پایان

نوری از سمت رخ تو روشنایی بخش یاران

در هزاران پرده بودی عشقت اما داغ و سوزان

آتشی زد بر عوالم گشت جاری مثل باران

آینه در آینه نور از جمالت منجلی و از جلال تو درخشان

تا که سودایی بسازد عالمی حیران و حیران

حسن ناظم

94/06/09

هر پرده اوست

من نبودم نیستم هر پرده اوست

هر هویدایی به علم نور اوست

هرچه در بازی گردون میرود

او بنا بنهاده و گردش از اوست

عقل و منطق را ببردم بهر درک این عدم        

جز جنون راهی ندارد درک دوست

ای بسا جانها که چون پروانه سوخت

تا بنا شد این خرابات و مسیر وصل دوست

 

 

حسن ناظم

25/12/93

شاهد دیوانه

با عشق نظر کردم تا حل معما شد       

                                                دیدم که نگاه او درمان و مداوا شد

شاهد شده بودم بر آن رحمت بارانی     

                                                آنجا که وضو می ساخت دل با خم حیرانی

پیمانه به دست آمد از شاهدی بسیار

                                                از شوق تو پر میشد بر درک همه اسرار

مست از می و پیمانه این شاهد دیوانه

                                                دیگر به چه اندیشد جز بر ره میخانه

 

 

حسن ناظم

9/1/94

درمان ندارد سوختن

با عشق او آمیختن از باده هایش ریختن

                                                          در مستی پروانه ها درمان ندارد سوختن

از نای او گوید به من آن طائر شیرین سخن

                                                          اینجا مجال عشق نیست باید برون گردی ز تن

ساییده سر بر سجده ها آن زاهد در بند تن        

                                                          گفتم به او برکن بیا این خرقه را از جان وتن

ای مطربا آهنگ نو در ساز این عالم بزن

                                                          گویا که باید پر زدن با اسرفیل صور زن

 

حسن ناظم

14/2/94

ستودنی ترین

تو ای ستودنی ترین ستایشت سلام ما

                                                همین سلام و بندگی ، تسبیح تو مقام ما

به فقر آمدم مرا ، فقیر درگهت بدان

                                                ببین غبار کوی تست ، لباس افتخار ما

شهود خیر و شر مرا به این مجال می برد

                                                که این مقوله پله شد به نرده کمال ما

مگر ندارد عاشقی دروس من فدای او

                                                چگونه من بمانم و وصل شود وصال ما

 

 

حسن ناظم

25/2/94

سر رها میکن

امشب ندایی از درون من را صدا میزد بیا

گفتم که بند این تنم گفتا رها می کن بیا

گفتم که تبدارم ز عشق ، بیمار آن چشم و کرشم

گفتا زمینی را زمین بگذار ، پر گیر و بیا

گفتم که بی بال و پرم آن هد هد بی شهپرم

گفتا خرد آموختی حالا چو سیمرغی بیا

گفتم کجا آموختم من کی چنین می سوختم

گفتا به سان لحظه ای ، پس سر رها میکن بیا

 

 

حسن ناظم

8/1/94