درمان ندارد سوختن

با عشق او آمیختن از باده هایش ریختن

                                                          در مستی پروانه ها درمان ندارد سوختن

از نای او گوید به من آن طائر شیرین سخن

                                                          اینجا مجال عشق نیست باید برون گردی ز تن

ساییده سر بر سجده ها آن زاهد در بند تن        

                                                          گفتم به او برکن بیا این خرقه را از جان وتن

ای مطربا آهنگ نو در ساز این عالم بزن

                                                          گویا که باید پر زدن با اسرفیل صور زن

 

حسن ناظم

14/2/94

ستودنی ترین

تو ای ستودنی ترین ستایشت سلام ما

                                                همین سلام و بندگی ، تسبیح تو مقام ما

به فقر آمدم مرا ، فقیر درگهت بدان

                                                ببین غبار کوی تست ، لباس افتخار ما

شهود خیر و شر مرا به این مجال می برد

                                                که این مقوله پله شد به نرده کمال ما

مگر ندارد عاشقی دروس من فدای او

                                                چگونه من بمانم و وصل شود وصال ما

 

 

حسن ناظم

25/2/94

سر رها میکن

امشب ندایی از درون من را صدا میزد بیا

گفتم که بند این تنم گفتا رها می کن بیا

گفتم که تبدارم ز عشق ، بیمار آن چشم و کرشم

گفتا زمینی را زمین بگذار ، پر گیر و بیا

گفتم که بی بال و پرم آن هد هد بی شهپرم

گفتا خرد آموختی حالا چو سیمرغی بیا

گفتم کجا آموختم من کی چنین می سوختم

گفتا به سان لحظه ای ، پس سر رها میکن بیا

 

 

حسن ناظم

8/1/94

سر به سر

گر نیستم آسیمه سر از غفلتم جانا گذر
مستان کویت را به عشق با دیده رحمت نگر
گر بر تو ایمان آورم آید کمالی بر سرم
ای مطربا چرخانده ای ، بر ساز دل را هم ببر
من از ازل در کوی تو دلبسته بر گیسوی تو
لیلای من جادوی تو چشمان پر شور و شرر
پروانه دیگر سوخته در آتش حیرت ولی
از شوق تو بار دگر خواهد بسوزد سر به سر

حسن ناظم

دلربا

من که اسیر طره ات ای مه دلربا شدم
ای صنما به باد ده زلف خود از برای من
هیچ نبود و هیچ نیست غیر تو در خیال ما
جان مرا تو می بری دلبر بی مثال من
عقل ملول بود از این کشف و شهود عاشقی
بارقه ای ز عشق شد شعله برای سوختن
بی تو نبود و نیستم باتو به وصل میرسم
عزم مرا مدام کن برای این یکی شدن

حسن ناظم

به پرستوها رسیدن

چشمای بستم رو باز کن برای حس پریدن
برای تبلور عشق به پرستوها رسیدن
برای هجرت و میثاق رهبری از جنس اشراق
در درونم کارزاریست آتشی افتاده در باغ
تا که هستی ام بسوزد تا رها سازد ز من ها
تا مرا از من بگیرد پر کند از شور جانها
فصل آخر فصل پایان فصل آگاهی انسان
فصل روشن کردن راه شعله هایی در زمستان

حسن ناظم