نگار من

نگار من به کار من ثمر ده ،بیا با یک نگاه خود به جان من اثر ده
طریق عشق بازان پر خطر شد ، بیا از این خطر ما را گذر ده
نمانده جان نمانده تن نمانده ، مرا در راه دیدارت امان ده
جهان برعاشق تو آشیان نیست، بیا ما را به یک باده تکان ده
هوایت رفته در سر بی قرارم ، بیا صبری به عاشق توامان ده
شبی در کوچه لیلا شکسته ، دلی گر می توانی دل ستان ده
به حافظ گفته بودی از لسانی ، بیا بر شاهدش غیبت نشان ده
دمی از خلق وخالق گفتگو شد ،بیا خالق دمی بر بی دمان ده

زلفهای تو

به عطر گل به ناز شب به لطف بوسه های تو
قدم زدم کنار عشق دوباره پا به پای تو
تویی که شام قصه را شبیه روز کرده ای
منی که دل سپرده ام به نور چشمهای تو
اسیر و بنده ام ببین چگونه بگذرم ازین
چگونه می کشد مرا کشنده زلفهای تو
در آن شبی که باختم تمام هستی ام به دم
سر به عدم نهاده ام به یک نفس به سوی تو

ملکا تو ناخدایی

به لباس مستمندان بنشین

که این تعالی ندهند مدعی را

به کمند موی عشقت 

چو شکار و بسته گشتی تو نکن دگر تقلا

به خمی ز درک وحدت 

چو که مست گشته باشی نشوی دگر مداوا

ملکا تو ناخدایی منم آن شکسته کشتی

که به جز تو نا امیدم ز تمام اهل دنیا

ساغر

دست من بر ساغرت ای ساقیا دارد نیاز
ای دوای درد من ای دلبرا ای چاره ساز
شوق فرهادین به قلبم  نازنین افکنده ای
تا که کوهی برکنم در درک این راز و نیاز
جان عاشق گشته در پای تو معطوف فنا
آ و جانی تازه ده تا نو کنم سجاده باز
سر به سرر دوست بستیم و خدا در دل نشست
بیش از این سالک ندارد حاجتی ای دل نواز

پرده پایانی

هر اوج که میرفتم در حلقه نورانی
یک عقل دگر میداد آن ساقی حیرانی
بی دل من مجنونم دانم که تو میدانی
مقصود تویی جانا و ز شوق تو میخوانی
سببوحی و قدوسی پاکی و مبرایی
معبود هزاران گل در چه چه مرغانی
ای صورت بی صورت ای باده پنهانی
ای مستی و حیرانی در پرده پایانی

این راه رضوان من است

امشب به شوق روی او از عشق می سازم وضو
شاید که دل راهی شود ماوا کنم در کوی او
مستی به سر افتاده باز بنشسته ام اندر نیاز
یا جام نوشین می دهد یا سر ندارم از نماز
بردم به کویش این سوال که ای خلقت تو بی مثال
عالم به نیکی ساختی اما چرا دارد زوال
پرسیدم از این خیر و شر این جنگ دایم بی ثمر
اینکه تداعی می شود این راه پر شیب و خطر
گفتا تو بسپار و بیا من با تو ام در هر کجا
آنجا که من باشم کم است در عاشقی این ماجرا
انجا که با من هم نظر باشی جهان زیبا تر است
آنجا کنار هر زوال یک غنچه در شور و شر است
در هر نظر بینی که شر یک تجربه چون آتش است
باید ز خامی بگذری این راه رضوان من است

رها کن این معانی

تو بسان می فروشی که به بزم باده نوشی
به تششعات فیضت همه عاشقان بجوشی
تو زلال چشمه هایی پاکی از جنس خدایی
شمس جاودانی من ز زمان تو ما سوا یی
تو لسان غیب هستی که سپردی ام به مستی
به جواب یک تفعل به سلام من نشستی
ملکی به بزم می گون به دو باده روشنم کرد
که به جمله ها نیاید ترجمان این معانی

با عشق ممکن میشود

آید نسیمی از بهشت از سوی آن زیبا سرشت
آید که ویرانم کند چون شیخ صنعان در کنشت
یک عمر در طاعت بدی عاکف به کعبه در ثواب
حالا بیا کافر شو و با سیب حوا شو خراب
چون مدعی گشتی که دوست برتر تو را خواهد غرور
آمد ز وحدت رانده ای باید ز کثرت ها عبور
با عشق ، نا ممکن ها بدان از پرده پیدا می شود
خواهی بیابی راه را با عشق او ، آن می شود

تحول

مثل روشنی رسیدی ، تو چو رود جاری هستی
که به خاک خشک و تشنه مثل زندگی نشستی
تو همان تحولی که رنگ اعجاز شکوفه
تب بی کسی بریده و به این خانه رسیده
شب آینه سحر شد ، همه غمها پشت سر شد
تو بیا که با تو پرواز ، به سرور مستمر شد
نه دگر خیال و دردی ، رفته از من هرچه سردی
همه عاشقانه ها را ، تو به شور دوره کردی

عزلت

بنشین به کنج عزلت ، همه ماجرا رها کن
تو به جام میفروشان ، غم هجر را دوا کن
پس از آن خمار و مستی که تو در دلم نشستی
به کدام باده خوانی ، تو بخوان مرا فنا کن
پس از این نمانده شوقی به جز اشتیاق دیدار
صنما بگیر و بستان تو نظر به مبتلا کن
سر باده سرورم همچو عالمت به شورم
تو که تکنواز عشقی ، بنواز و زیر و رو کن