شد از سرم

به جان مست بادگان همیشه خراب
که از تو گرفتم پیاله، شعر و شراب
سبوی می که مرا بیخود از خودم میکرد
ببین به ناز دو چشمش نموده ام بی خواب
طهارتی ست در این جامِ فنایی، الست بی پایان
به وزن خون بهای منیت، گذر ز وهم و سراب
حقیقتم که به مستی نمود و روشن کرد
تمام عالم و امکان شد از سرم چو حباب

یکیست

ما را به دو پیمانه خود مست نمود

آن ساقی معرفت در این کار یکیست

دردانه من نظر چو بر جانم کرد

جز خاطر او هیچ نماند و معشوق یکیست

گویا که نمیشود بیان کنم از مویش

هر حلقه آن کشته و بر دار یکیست

آنان که نظر باز نمودند به عشق

دیدند در این دایره دلدار یکیست

گفت که دل داده کجا؟

باده بیار ساقیا ، مست و خراب کن مرا

تا به سرانگشت تو من ، شوم رها رها رها

از خم وحدتم بده ، ساغری از جنس الست

تا که نماندم دگر ، هرچه که بود و هرچه هست

من ز جهان ما و من ، توبه کنم به یک سخن

نیست شوم کنار تو ، دست کشم ز جان و تن

در ره میخانه مرا ، گفت که دلداده کجا؟

گفتمش این حال منو این سر در راه فنا

باده نوشان

بر ما نظر نما ای معبود باده نوشان

تا در بر بیابم حال خوش خموشان

در کعبه نگاهت جای ملال و غم نیست

باید که مست باشند جام الست نوشان

در راه تو اگر پا سر یا که دل نهادیم

ما را تو رهبری کن در موجهای طوفان

تا ساحل لقایت جز با فنا نیاید

سالک که دل برید از هر چیز غیر جانان

به خدا

به طریق عشق بازان بکشانیم مداوم
سر سجاده عشقت بنشانیم مداوم
صنما زدرد هجران برهانیم مداوم
تو به باده های جوشان بپرانیم مداوم
به خدا امید دارم به خود آریم مداوم
که به کوی می فروشان برسانیم مداوم
که تمام شعر هستی ز تو گفتگو نماید
تو در این آینه خود را بنماییم مداوم

حیران

با دستهای باران از روی سبزه زاران
میشست گرد اندوه تا گل دهد گلستان
دستی به باغ می برد بر شاخه درختان
تا جان دهد دوباره بر تکه چوب بی جان
ز انوار عشق و رحمت در کارگاه دنیا
ز الطاف خویش میساخت ازخاک خشک بستان
ما در لطافت او در درک لا یزال و دروسعت کمالش
حیران شدیم و عطشان با بوسه های باران

امشب

یک حدیث از عشق امشب گفته شد
ماجرایی از محبت خوانده شد
یک حکایت از دو چشم بی قرار
یک روایت رفت از گیسوی یار
ساقی از می امشبم سیراب کرد
چشم هایم را به مستی باز کرد
دوش دانستم به مستی ساز شد
نغمه هایی که برت آواز شد

شاهد دیوانه

با عشق نظر کردم تا حل معما شد       

                                                دیدم که نگاه او درمان و مداوا شد

شاهد شده بودم بر آن رحمت بارانی     

                                                آنجا که وضو می ساخت دل با خم حیرانی

پیمانه به دست آمد از شاهدی بسیار

                                                از شوق تو پر میشد بر درک همه اسرار

مست از می و پیمانه این شاهد دیوانه

                                                دیگر به چه اندیشد جز بر ره میخانه

 

 

حسن ناظم

9/1/94

درمان ندارد سوختن

با عشق او آمیختن از باده هایش ریختن

                                                          در مستی پروانه ها درمان ندارد سوختن

از نای او گوید به من آن طائر شیرین سخن

                                                          اینجا مجال عشق نیست باید برون گردی ز تن

ساییده سر بر سجده ها آن زاهد در بند تن        

                                                          گفتم به او برکن بیا این خرقه را از جان وتن

ای مطربا آهنگ نو در ساز این عالم بزن

                                                          گویا که باید پر زدن با اسرفیل صور زن

 

حسن ناظم

14/2/94