عدم

رخ به نقاب کرده ای دیده پر آب کرده ای
غم نده ای خواجه مرا چون که خراب کرده ای
سایه و هم سرو تویی قامت بی ضرب تویی
من به که گویم که تویی عاشق بی صبر تویی
خوانده چو منصور منم دم بزنم از تو زنم
گر به سر دار روم باز تویی باز تویی
گر که بیاید ز عدم درک تو من محو شوم
در پس هر نور تو و خالق آئینه تویی

بیا یکی شو با ما

چو قایقی رها در تلاطمات دریا
اسیر موج عشقم می بردم به هرجا
چو من رها شدم از ساحل خود پرستی
دگر نمانده در من جز او جز او تمنا
در آمدم ز ساحل برون شدم زخانه
چه بی هوا شدم من فانی موج دریا
ندانم او چگونه یا که به چه بهانه
بخواند و گفت با من بیا یکی شو با ما

کوی راز

اگرچه با امیدت بی نیازم
ببر ساقی شبی در کوی رازم
که آنجا با تو ماوا میکند دل
گذر از صد تمنا میکند دل
به سوسن های باغی جاودانی
که تنها من بدانم تو بمانی
به نوری از تعالی که به جان ریخت
به آن ساغر که با وحدت در آ میخت

شب باران

شب باران زده عشق چه حالی دارد
شعر باران به خیالت سر و کاری دارد
عطشی را که به نوشی نتوان کرد دوا
با خم وحدت تو سرر و سرایی دارد
بعد باران همه الطاف تو شد مشهودم
چشم باران زده انگار صفایی دارد
زدم امشب به تفاعل قدحی با حافظ
گفت این باده ز معشوق هوایی دارد

دام خیال

به دام خیال تو افتاده این دل
شبی پر ز مهتاب به نجوای ساحل
کنار تو دریا و من بی بهانه
یکی میشدیم در صفای شبانه
به یاد تو موجی که می گوید از تو
مرا می برد تا رها سازد از نو
گریزم ز عشقت که امکان ندارد
شب این رباعی که پایان ندارد

افروخته

با می ، رخش افروخته آن طره هایش ریخته

                                                          در صورتش دیدم تورا ای عالمی را سوخته

بر کعبه چشمان او هر مسلمی محرم شده

                                                          دنیا به گردش آمده چون ذکر او آموخته

از مستی آن شرب ناب جانم به جانش دوخته

                                                          سر را کجا قربان کنم دردش به دل آمیخته

در قبله بودم با خدا گفتم چه سان پیدا شوی

                                                          گفتا که آتش زن بیا با عشق ای افروخته

انالحق

باز شبی گذشت من در طلب تو بوده ام
صبح دمی دمید من شعر تو را سروده ام
باز هوایت امد و به داغ دل دمیده شد
باز صدایت امد و ضرب به ضرب سینه شد
باز نگاه میکنم غیر تو نیست در جهان
پرنده ای پر زد و رفت به اوجها به آسمان
سر انالحق ار مگوست من به که گفتگو کنم
راز یکى بودنمان چگونه باز گو کنم

مطربا

راهم بده ای مطربا در بزم مردان خدا
از تارها باید گذشت باید رها گردم رها
دل را به مویش بسته ام جادوی چشمش گشته ام
در این هوا ها پر زدن دیوانه می سازد مرا
از ان شراب الوده ها می خورده ها اسوده ها
از ساقی و خمار ها مستان و دل بیدارها
باید بپرسم تا کجا باید روم تا جویمش
باید بپرسم در کجا خواهم شدن در او فنا

مرغ حق

مرغ حق خواند از تو آیاتی و تعبیرش تویی

در درون ذره هایی مستتر آن جان جانانم تویی

صد هزاران چشم باید بازگردد تا به معنایی رسد

عقل معنا را نیابد عمق بی پایان تویی

گر زنم در شعله ات پر بس که شیدای توام

غایت آمال و عشقم شوق و ایمانم تویی

من به یاری دل نبندم تا تویی در خاطرم

یار شیرین و امینم ماه و دلدارم تویی

وحدت

تسبیح بتان کردی وگفتی به جهان نور خدا نیست
دریاب شمیمی زگلی عشق دوتا نیست
معشوق یگانست بدان باطن ضدین
چون نیک نظر باز شدی فرق و سوا نیست
نادان به بتی بست دخیلی و شفا یافت
چون طالب او گشت به دل بی سر و پا نیست
دانای جهانی ونمایی طلب از غیر
این شرک خفی ریشه جهل است و جدا نیست